ಬೆಳಕು ಮೂಡುವ ತುಸು ಮುನ್ನಾಕ್ಷಣಗಳು ಎಷ್ಟು ದಿವ್ಯವಾಗಿರುತ್ತವೆ! ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಗೊರಕೆ, ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ಬೊಗಳುವ ನಾಯಿ, ಮಿಡತೆಯ ಪ್ರೇಮಾಲಾಪ, ಕಪ್ಪೆಗಳ ಇರುವಿಕೆಯ ಹಾಡು, ಮೈಮುರಿಯುವ ಮರ/ಎಲೆ- ಅದರ ಮೈಯಿಂದ ಆಗಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟುವ ಎಳೆಗಾಳಿ, ಮುಲ್ಲಾನ ಕೂಗು.. ಇವಿಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆ ಜಗದ ಕಿವಿ, ಹೃದಯ, ಮನಸ್ಸು ತಣ್ಣಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಾವಿನ ನಂತರದ ದೇಹವೊಂದು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಶಾಂತ ಸ್ಥಿತಿಯದು.
ಇವಿಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆ ಯಾರೂ ಕರೆ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ಹೇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಿಂಸಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಕೊಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ.
ಇವೆಲ್ಲಾ ಬೆಳಕು ಮೂಡುವವರೆಗೆ ಅಷ್ಟೆ. ಆಮೇಲೆ ಬದುಕು ಅಡುಗೆಮನೆಯಾಗುತ್ತದೆ, ಕಾರ್ಖಾನೆಯಾಗುತ್ತದೆ, ಆಂಬ್ಯುಲೆನ್ಸುಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ವೇಷಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ. ಹೊಟ್ಟೆಯು ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ.
ಶಮನಗೊಳ್ಳಲು ಮರುದಿನದ ಆ ದಿವ್ಯ ಮುಂಜಾವದವರೆಗೂ ಕಾಯಬೇಕು.
*
ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್
No comments:
Post a Comment