ಕೊರೋನಾ ಕಾಲದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಕಟಗಳ ನಡುವೆ

ಕೊರೋನಾ ಬಂದು ಶ್ರಮಿಕ ವರ್ಗದ ನಿದ್ದೆ ಕಸಿಯಿತು. ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗಕ್ಕೆ , ಶ್ರೀಮಂತ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಅದರಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ತೊಂದರೆಯೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ.

ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕೆಂಬ ಶ್ರಮಿಕವರ್ಗದ ನರಳುವಿಕೆ, ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರ ಬವಣೆಗಳು, ಪೊಲೀಸರ ಆರ್ಭಟಗಳು.. ಇವೆಲ್ಲಾ ಖಿನ್ನತೆಯನ್ನು ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ- ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಕೊರೋನಾ ಕಾಲದಿಂದಾಗಿ ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಸುಖವಾಗಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಲಾಕ್ಡೌನ್-೧ರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ರಜೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಪಂಜರದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಹಕ್ಕಿಯಂತಾಗಿದ್ದೆ. ಹಿಂಸಿಸುವ ಬಂದೂಕು/ಬಾಣಗಳೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದವು.

ಒಂದಾದರೊಂದರಂತೆ ಬರುವ ನೆಂಟರ ಹಾವಳಿಯಿಲ್ಲ. ಅದು/ಇದು ಎಂದು ಬೇಡಿಕೆ ಪಟ್ಟಿ ಸಲ್ಲಿಸುವವರ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ. ಕೊರೆದೂ ಕೊರೆದೂ ತಲೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿಂದು ಕರುಳಿಗೂ ಬಾಯಿಹಾಕುವವರ ಪತ್ತೆಯಿಲ್ಲ. ಕಿವಿ-ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಬದುಕುವ ಮೊಬೈಲುಗಳ ಸದ್ದಿಲ್ಲ. ಜೀವಹಿಂಡುವ ಮದುವೆ/ನಾಮಕರಣ/ಗೃಹಪ್ರವೇಶಗಳ ಹಿಂಸೆಯಿಲ್ಲ. ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಕಾಯಿಲೆಗಳ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ. ನಾಲಗೆಗೆ ಅದು ಬೇಕು ಇದು ಬೇಕೆಂಬ ಚಪಲವಿಲ್ಲ...

ಲಾಕ್ಡೌನ್ -೧ ಸಡಿಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಈ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೂ ಸಡಿಲಗೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಆದರೆ, ಆ ಪರಮಸುಖವು ನನ್ನ ಒಂದಷ್ಟು ದಿನಗಳ ಆಯುಷ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು.

*

ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್