ಬಿಸಿಲ ಹೂವು

ಬಿಸಿಲ ಮರಿಗಳಿಗೇ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಾಗಿದ್ದ ನಿಗಿನಿಗಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಇವನೊಬ್ಬ ಚಿತ್ರ ಕಲಾವಿದ. ಗಿಡಮರಗಳೆಲ್ಲ ಸಹಗಮನಕ್ಕೆ ಕಾದಿದ್ದವು. ಇವನಿಗೋ- ಹೂವುಗಳೆಂದರೆ ಬಲುಇಷ್ಟ.

ಅಲ್ಲೊಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿ.ಆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲೂ ದುಂಡಗೆ ಕೆಂಪುಕೆಂಪಾಗಿ. ಹೂಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡ ಉಡುಪನ್ನು ದಿನಕ್ಕೊಂದರಂತೆ ಧರಿಸಿ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದುಬರುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಅವಳ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲರಳಿದ್ದ ಹೂವುಗಳಿಗಾಗಿ ಇವನು ಚಿಟ್ಟೆಯ ಹಾಗೆ ಕಾದು ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ. ಇವನ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲೊಂದು ಹಾಳೆ ಮತ್ತು ಅದೇನೇನನ್ನೋ ಹಿಂಡಿ ತಯಾರಿಸಿದ ಬಣ್ಣಗಳು. ಹೂವುಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಕಣ್ಣ ಒಳಗಿನ ನೀರನ್ನು ಹೀರಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆದ ಹಾಗೆ ಅವು ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದವು.ಅವುಗಳನ್ನು ಒಂದರ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ಜೋಡಿಸುತ್ತಾ ಹೋದ. ಬಿಸಿಲ ತಾಕಿಸದೆ ಬೆಳೆಸಿದ, ಉಳಿಸಿದ.

'ಹೂಗಳು ಬಾಡಬಾರದು' ಅವನು ಆಗಾಗ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಅವಳು ನೋಡಿಯೇ ನೋಡಿದಳು. ಒಂದು ದಿನ 'ಅದೇನು ಜೊಲ್ಲು ಸುರುಸ್ಕೊಂಡ್ ನೋಡ್ತೀಯ ದಿನಾ... ನಾಳೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ಕಂಡ್ರೆ ಹಲ್ಲು ಉದುರಿಸ್ಬುಡ್ತೀನಿ' ಅಂದಳು. ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಇವನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲ್ಕಿತ್ತ.

'ಇನ್ನು ಇವನ ಸುಳಿವಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ', ಅವಳು ಎಣಿಸಿದಳು.

ಆದರೆ, ಮರುದಿನ ಅವಳು ಬರುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಇವನೂ ಇದ್ದ. ಅಷ್ಟು ದಿನ ತಾನು ಬಿಡಿಸಿದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ನೀಡಿ 'Thanks' ಎಂದ.

ಅಂದಿನಿಂದ ಇವನು ಆ ರಸ್ತೆಯತ್ತ ಮುಖಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹುಡುಗಿಯೇ ಇವನ ಗುಡಿಸಲಿನ ಮುಂದೆ ಹಾದುಹೋಗಿದ್ದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗತೊಡಗಿದಳು.

ಅವನು ಚಿತ್ರಬಿಡಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ.

'ಹಸಿವು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದು' ಅವನು ಆಗಾಗ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.

*

ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್