ಕೆಂಪು ಬಿಸಿಲು ಮತ್ತು ಉರಿಯ ಪ್ರತಾಪ

ಜನವರಿಯು ತನ್ನ ಚಳಿಯ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆದು ಬಂತೆಂದರೆ ಥೇಟ್ ದಗದಗ ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಒಲೆಬುಡದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಹಾಗೆ. ಗೇರುಹಣ್ಣುಗಳು ಆ ಉರಿಯನ್ನೇ ತಿಂದಂತೆ ಕೆಂಪಗೆ ನಗುತ್ತವೆ. ಅಂಥಾ ಹಿಂಸೆಯಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲಿನ ಮರಗಳು ಎಲೆಯನ್ನು ಕಳಚಿ ಹೇಡಿಯಂತೆ ವರ್ತಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಥರ್ಮೋಮೀಟರಿನ ಪಾದರಸ 39 ಡಿಗ್ರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟು ಮರಗಿಡಗಳಿದ್ದರೇನು- ಆಕ್ಸಿಜನ್ ಮಾತ್ರ ಮೂಗಿನೊಳಗೆ ಹೋಗುವುದೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ದ್ವಂದ್ವದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಫ್ಯಾನಿನ ತಲೆತಿರುಗಿದರೂ ಸುಡುಸುಡುಗಾಳಿ! ಸೂರ್ಯ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿದ್ದವರ ಬೆವರ ಚಪ್ಪರಿಸಿ ನೀರಡಿಕೆಯನ್ನು ನೀಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಂಪುಕೆಂಪು ನಗು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಾನೆ/ಳೆ.

ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಆಕ್ಸಿಜನ್ ಸಿಗದೆ ನಿಂತಲ್ಲೇ ಕುಸಿಯುವಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾರ್ಚ್-ಏಪ್ರಿಲುಗಳ ಹಿಂಸೆ ತಡೆಯಲಾರದೆ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವ ಮುನ್ನ ಮಂಚದ ಕೆಳಗಿನ ನೆಲಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಕೇಟ್ ನೀರನ್ನು ಸುರಿದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆದ್ದು ನೋಡಿದರೆ ಅದು ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೇ ಕಾಲ್ಕಿತ್ತ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ಉಳಿದಿರುತ್ತಿದ್ದವು.

ಹಸಿರಿನಿಂದ ನೆಲವೇ ಕಾಣದ ನೆಲದಲ್ಲೇ ಈ ಪರಿಯ ಉರಿಯ ಪ್ರತಾಪವಿರುವಾಗ ಬರಡುನಾಡಿನ ಬದುಕು ಅದೆಷ್ಟು ದಾರುಣವಾಗಿರಬಹುದೆಂಬುದನ್ನು ನೆನೆದು ತಲ್ಲಣಿಸುತ್ತೇನೆ.
*

ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್