ಹಳಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಕರುಳು
ಹೊತ್ತಿ ಉಗಿ ಕಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಜಠರ
ತಪ್ಪಲೆ ತುಂಬ ಥಳಥಳ ಬೇಯುತ್ತದೆ ಹಸಿವು
ಅಣಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಕೂಗಿಕೊಳ್ಳಲು ‘ಚುಕುಬುಕು’
ಉಂಡರೆ ಗಂಟಲವರೆಗೆ ಬಂದು ‘ವ್ಯಾ ವ್ಯಾ’ ವಾಂತಿ
ಲೊಚಲೊಚ ನೆಕ್ಕಲು ಬರುವ ಗುತ್ತಿನಾಯಿಗೂ ಸಾಲುವಷ್ಟು.
ವಿಶ್ರಮಿಸಿಕೊಳುವಾಗ ನಡುನೆತ್ತಿಯಲಿ ಸೂರ್ಯ
ಆಕಾಶಕಾಯವಾಗಿದ್ದೆ ನಾನು
ಗಿರಗಿರ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದೆ ಅದರ ಸುತ್ತ ಭೂಮಿಯ ಸುತ್ತ
ತಿರುತಿರುಗಿ ದೊಪ್ಪೆಂದರೆ ಭೂಮಿ ಕೈಬಿಡುವಳೇ?
ಅವಮಾನದ ಹೂವು ಬಿರಿಯುತ್ತದೆ ನಡುಬೀದಿಯಲ್ಲೇ
ಮತ್ತದಕ್ಕೆ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣ ನೀರು ಕೂಡ ಬೇಡ
ಬಿಸಿಲ ಹೂವು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಸೂರ್ಯನ ಕಣ್ಣುಸುಟ್ಟು
ಪಟಪಟ ನೀರು ಸುರಿಸುತ್ತದೆ ಭೂಮಿಗೆ
ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ನಮ್ಮ ನಾಲಗೆ ತೇವಗೊಳುವ ರಹಸ್ಯ
ಇನ್ನೂ ಬಯಲಾಗಿಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಸೂರು ಸೋರುವ ರಹಸ್ಯ.
ಸುಡುಬಿಸಿಲಿನಲಿ ಮಳೆಮೋಡ ನಾವು
ಮರುಭೂಮಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಪಾದದಡಿಯು
ನಮ್ಮ ಮೈಯ್ಯ ಉಪ್ಪು ಹೇರುವುದಿಲ್ಲ ಯಾವ ಏರೊತ್ತಡವನ್ನೂ
ನಾವು ಮಳೆಯಾದಾಗ ಹೃದಯ ಗುಡುಗಿ ಕಣ್ಣು ಮಿಂಚಿ
ನಾವೇ ಆಗಿರುತ್ತೇವೆ ಸಿಡಿಲಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟು ಕರಕಲಾದವರೆಲ್ಲ.
ಬಟಾಬಯಲಾದಾಗ ದಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ತನ್ನನ್ನೇ ತಾನು ಜಠರ
ಓಡುತ್ತದೆ ರೈಲು ಮಲದ ಪರಿವೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕರುಳ ಹಳಿಚಾಚಿ ಹೊಗೆಕಾರಿಕೊಂಡು
ತಪ್ಪಲೆ ತುಂಬ ಬೆಂದ ಹಸಿವು ಕಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಕಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಕಾರಿಕೊಳ್ಳಲಿದೆ.
*
ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್
