ಒಲೆ ಮತ್ತು ಅವ್ವ

ದೀಪ ಆರಿಸಿ
ಬೂದಿಯ ಹಾಸಿ ಮಲಗಿದರೂ
ಸುಡುವ ಕೆಂಡ ಒಳಗೆ.


ನಿದ್ರಿಸಿದರೂ ಹೊಗೆಯಾಡುತ್ತದೆ
ಗತದ ಹಾಳೆ ತಾಗಿದೊಡನೆ
ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸುತ್ತದೆ.


ಅವ್ವನ ಉಸಿರ ಕುಡಿಯಲು
ಚರ್ಮದ ರುಚಿ ಚಪ್ಪರಿಸಲು
ಕೆಡದೆ ಕಾಯುತ್ತದೆ ಮುಂಜಾವದವರೆಗೂ.
ಬೆಕ್ಕಿನ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಗುರುಗುರು ಲಾಲಿಹಾಡಿಗೆ
ಉರಿಯುತ್ತಾ ನಿದ್ದೆಹೋಗುತ್ತದೆ ಒಲೆ.


ಫೂ…ಫೂ…ಊದಿದರೂ ಹೊತ್ತದ ಹೊತ್ತು
ಸಂಕಟಗಳು ಬೆಂದು ಆವಿಯಾಗಲು
ಒಳಗೊಳಗೇ ಒಲೆಯಾಗುತ್ತಾಳೆ ಅವ್ವ.


ಹೊಗೆಯಾಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಲೋಕದ ಒಲೆ
ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಸಿಡಿಮದ್ದಿನ ಬತ್ತಿಗಾಗಿ.


ಹೊಗೆಯಿಲ್ಲದ ಮಹಾನಗರದ ಒಲೆಗಳಲ್ಲಿ
ಸುಟ್ಟ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ
ಬೂದಿ ಕೂಡ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.


ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡಿರಲಿ ಒಲೆ
ಅನ್ನ ಬೇಯುವವರೆಗೆ.


-ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್