ಒಂದು ಕವಿತೆಯ ಚರಮಗೀತೆ

ನನ್ನ ಕವಿತೆ ತೀರಿಕೊಂಡ ದಿನ
ಮಳೆ, ಕಣ್ಣು, ನದಿ, ಹೆಂಚು, ಮರ...
ಮತ್ತ್ಯಾರನ್ನೂ ಅಳಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ 
ಶಬ್ದಕೋಶದ ಅವರ ಪದಗಳ ರಾಶಿ ಹಾಕಿ
ಮೈಕುಸದ್ದನ್ನು ಸುರಿದು ಬೆಂಕಿಹಚ್ಚಿದೆ


ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಳೆ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕತೊಡಗಿದೆ-
ಎಷ್ಟು ಅದುಮಿಟ್ಟುಕೊಂಡರೂ ಗಾಳಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ.
ಇನ್ನೂ ಅರ್ಧ ಬೆಂದಿದ್ದಷ್ಟೆ
ಹೊಗೆಯಾಡುತ್ತಿದೆ
ತಲೆ ಸಿಡಿಯಿತೋ ಏನೋ
ಹಾಗೇ ಬಿಟ್ಟರೆ ತೋಳಗಳು ಎಳೆದೊಯ್ಯುತ್ತವೆ


ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಈ ತಡರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲಿನ ಒಳಗೆ ಹಗಲು ನುಸುಳದ ಹಾಗೆ
ಯಾವುದೋ ನಾಯಿಯೊಂದು ಬೊಗಳುತ್ತಾ ಕಾಯುತ್ತಿದೆ
ವಿದ್ಯುತ್ತು - ಕಂಬಗಳ ಕಂಬಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಾವಲಿಯೊಂದಿಗೆ ಜೋತಾಡುತ್ತಾ ಮಲಗಿದೆ

ಹಾಡುತ್ತಿರುವ ಮತ್ತದೇ ಮಿಡತೆಯನ್ನು ಕರೆದು
ಕವಿತೆ ಸತ್ತ ನೆನಪನ್ನು ಮರುಕಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ನನಗೆ.

ಈ ಪದಕ್ಕೆ ಪೌಡರ್ ಬಳಿಯಬೇಕಿತ್ತು
ಈ ವಾಕ್ಯಕ್ಕೆ ಕೋಟು ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಿತ್ತು
ಇದರ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಉಬ್ಬಿಕೊಂಡಿರಬೇಕಿತ್ತು
ಎಂದೆಲ್ಲಾ ನುಡಿದವರ ಎಂಜಲು ಬತ್ತಿದೆ
ಅಲ್ಲೀಗ ಒಂದು ಕ್ಯಾಕ್ಟಸ್ಸು ಕೂಡ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ.

ತಪ್ಪಿತಸ್ಥರ ಮೊದಲ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಹೆಸರು
ಈಗಾಗಲೇ ನೇಣುಬಿಗಿದುಕೊಂಡಿದೆ ಡೆತ್ ನೋಟ್ ಕೂಡ ಬರೆದಿಡದೆ
*

ಸತ್ತುಹೋದ, ಅರ್ಧಬೆಂದ ಕವಿತೆಯಲ್ಲೊಂದು ಗಿಡಹುಟ್ಟಿದೆ
ನನ್ನ ಕಣ್ಣಗುಡ್ಡೆಗಳಂಥಾ ಎರಡು ಕಪ್ಪು ಹೂವುಗಳು ಅದರ ಮುಖದಲ್ಲಿ.

ನಾನೀಗ ಹೂವಿನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅದನ್ನು.
*

ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್