ಒಂಟಿತನ ಮತ್ತು ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಸಾವು

ಮೊನ್ನೆ ಹೀಗೇ ದಿನವಿಡೀ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಗಳ ಜೊತೆ ಗಂಟುಮುಖ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ತಾಲೂಕು ಕೇಂದ್ರ; ಸಂತೆಯ ದಿನ; ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನರು! ನನಗೋ- ವಿಪರೀತ ಒಂಟಿತನ. ಹತ್ತನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಒಬ್ಬನೇ ಇದ್ದರೂ ಕಾಡದ ಒಂಟಿತನವದು.

ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಕಳೆದ ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ನನ್ನನ್ನೆಂದೂ ಒಂಟಿತನ ಕಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ದಿನಗಳು ಯಾಕಿಷ್ಟು ಬೇಗ ಸರಿದು ಹೋಗುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ವ್ಯಥೆಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ! ನನ್ನೊಳಗೆ ನೂರಾರು ಮಂದಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ಸೃಜನಶೀಲವಾಗಿ ಬಡವಾದರೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಜೀವಂತವಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಒಂದು ಕೂಡುಕುಟುಂಬವದು! ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಬಡಕಲಾದಾಗ ಹೊರಗಿನ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಪೆದ್ದುಪೆದ್ದಾಗಿ ಎಸ್ಸೆಮ್ಮೆಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. 

ಮೊನ್ನೆ ಕಾಡಿದ ಏಕಾಂತ ನನ್ನನ್ನು ದಿಗಿಲಿಗೆ ಹಚ್ಚಿದೆ. ಅದು ನನ್ನ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಸೋಲು;ಸಾವು!  ಅಂಕಿ-ಸಂಖ್ಯೆಯ ಬದುಕು, ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿದ ಲೋಕ ಒಳಗನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಮನುಷ್ಯ ಒಂಟಿಯಾಗುವುದು ಆಗ. ಅದು ಸಂತೆಯಲ್ಲಾದರೂ ಸರಿ!
*

-ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್