ನನ್ನವರು

ಕಡುಗಪ್ಪು ಮಣ್ಣಿನುದ್ಭವಿಗಳಾದ ನನ್ನವರ
ಹಿಮಾಚ್ಛಾದಿತ ಕಣಿವೆ ಕಣ್ಗಳಲಿ
ಪಟಪಟನೆ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಹನಿಯ ಗಾನ
ಶ್ರುತಿ ಸಂಗತಿಗಳು ಒಂದಿಷ್ಟೂ ತಪ್ಪದೆ
ಆಲಿಕಲ್ಲುಗಳ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುತ್ತದೆ.


ಅವರ ಸಡುಸುಡುವ ಶುಕ್ರನ ಮೈಶಾಖಕ್ಕೆ
ಹೊರಬೀಳದ ಬೆವರು
ಒಳಗೊಳಗೇ ಕೊತಕೊತ ಕುದಿಯುವ
ಸಾವಿರಾರು ಬೆಂಕಿನದಿಗಳನ್ನು ಹರಿಸಿ
ಬಾಂಬುಗಳ ಹಾಗೆ ಸಿಡಿಯುವ ಥರ್ಮೋಮೀಟರುಗಳನ್ನು
ತೇಲಿಸಿಕೊಂಡು ಸಾಗುತ್ತದೆ.


ಝಗಮಗಿಸುವ ದೀಪ,ಬಿರುವೇಗದ ರಾಕೆಟುಗಳ
ಎವೆಯಿಕ್ಕದೆ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ನನ್ನವರ ನೋಟ
ಮನೆಗೋ ಆಕಾಶಕ್ಕೋ ತಾರಸಿಗೆಂದು
ಓಲೆಗರಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ಪೈಥಾಗೋರಸನನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತದೆ.





ಹಸಿರು ಕುಸುಮಗಳನ್ನೇ ಬಿಡಿಸುವ ನನ್ನವರ ಗಾಯಗೊಂಡ ಬೆರಳು
ಕೆಂಬಣ್ಣ ಹೀರಿ ದ್ರಾಕ್ಷಿಯಂತಾದ ಜಿಗಣೆಗಳ ಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ
ಉದುರುವ ಹೂವಿನ ದಳಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸುತ್ತದೆ.


ನೆರಳುಗಳ ದೇಹಗಳಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿಯಾಗಿ ಹೋದ ನನ್ನವರು
ಕತ್ತಲ ಸಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಹೂತುಹೋಗಿ
ನಿಕ್ಷೇಪಗಳಾಗುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯ
ಗಣಿಧಣಿಗಳ ಮನೆಗೇ ನೇರಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತಿದೆ.
**
-ಕಾಜೂರು ಸತೀಶ್
[೨೦೦೮]